Na bijna 25 jaar neemt conciërge Nico Harmelink afscheid bij Canisius in Tubbergen. Een vertrouwde kracht voor ontelbaar veel mensen – leerlingen en medewerkers – gaat genieten van zijn pensioen. “Mijn collega’s ga ik zeker missen, maar ben ervan overtuigd dat er nieuwe uitdagingen op mijn pad komen waarvan ik ga genieten.”
“Bijna 25 jaar geleden solliciteerde ik naar de functie van conciërge. Ik volgde Fons Geers op, die met pensioen ging. Dankzij mijn eerdere ervaring als conciërge begon ik vol vertrouwen aan deze nieuwe uitdaging." En uitdagingen waren er, zoals de grote verbouwing: "De verbouwing van de school heb ik begeleid, vaak tijdens vakanties wanneer de school verder leeg was. Ik ben nooit een dag ziek geweest en stond altijd paraat – van het aantal storingen en alarmmeldingen ben ik de tel kwijtgeraakt”, lacht Nico. Het geeft aan dat hij nooit te beroerd was om in de vakantie of 's avonds even naar school te komen." Hij was er altijd en voor iedereen. Bijna altijd fietste hij met plezier naar Canisius, of het nou lente, zomer, herfst of winter was.
Het contact met collega’s en leerlingen is in al die jaren fijn geweest. “Ik herinner me de samenwerking met Hennie en Alwie. Met zijn drieën waren we een geoliede machine en het zorgde voor een prettige werksfeer”, vertelt Nico. “Of de momenten dat ik voor leerlingen een luisterend oor kon zijn. Het was niet altijd eenvoudig, maar kijk er met veel plezier op terug.”
Nico noemde zijn baan de mooiste baan van de wereld - en dat straalde hij uit. Alles netjes, alles op orde. Hij regelde, repareerde, dacht mee, hielp, lachte, troostte en zag mensen écht. In de pauzes sprak hij leerlingen aan met een glimlach en een "Hé, vriend" of een bemoedigend "Komt goed, wicht." Hij durfde ook te confronteren: "Hé, je lacht weer..." - direct, maar oprecht en authentiek. Inderdaad kwam alles vaak ook goed, zolang hij in de buurt was.
Aan de corona-periode heeft Nico minder goede herinneringen die hij niet snel vergeet. “Het was een tijd die veel onrust voor leerlingen en personeel bracht. Ons werk ging gewoon door, en gelukkig dacht de school regelmatig aan ons tijdens die periode.
Locatiedirecteur Maaike Hagedoorn: "We gaan hem enorm missen. Hij werkt liever op de achtergrond dan in de schijnwerpers, maar hij verdient alle aandacht omdat hij met zijn inzet écht het verschil heeft gemaakt. Leerling, collega, ouder of leverancier - iedereen kon op hem bouwen.”